پوستر «رقیه جان»

برای دریافت فایل در ابعاد اصلی کلیک کنید

ارمنی بود و ارمنی زاده،ظرف خالی گرفت در دستش
آمد و توی صف نذری گفت:السلام علیک دردانه

پچ پچی دور او براه افتاد،عده ای خنده عده ای مبهوت
زیر لب دختری غضب می کرد:مردک ارمنی دیوانه!

سرخود را گرفت پایین تر، بغض تلخی گرفت جانش را:
من محب حسین و اولادش…آشنایم نه اینکه بیگانه

صف دلواپسی جلو میرفت،ارمنی در دلش چه غوغا بود
روضه خوان از رقیه بانو خواند، از سه ساله میانه ویرانه

توی حال خودش پریشان بود، فکر بیماری پسر در سر
ناگهان مردی از سر صف گفت:شد تمام و نمانده یک دانه!

همه رفتند و ارمنی آمد، باقسم با گلایه و اصرار
زد عقب هرکسی جلوآمد، رفت با گریه آشپزخانه

یک نگاهی به دیگ خالی کرد،گفت:باشد قبول آقاجان
من همانم ک دیگران گفتند، مردک ارمنی دیوانه!

پای خود راگذاشت درکوچه، دلخور از خویش و ازندامت ها
دست رد خورده بود بر قلبش، رفت خانه چه نا امیدانه!

وسط دسته ظهر عاشورا، پسری با صلیب بر گردن
ناگهان ویلچرش زمین افتاد و پسر روی پاش، مردانه

************

خــــواب دیـــدم خواب اینکه مـــرده ام
خـــــــواب دیدم خسته و افســرده ام

روی من خــروارهـــــــا از خـــــــاک بود
وای قبر مــن چه وحشـــــــــــتناک بود

تا میــان گـــــــور رفتــــــــــم دل گرفت
قبر کن سنـــگ لحــد را گل گرفـــــــت

ناله می کردم ولیکــن بـــــــی جـــواب
تشنه بودم تشـــــــنه یــک جرعــه آب

بالش زیر ســــــــرم از سنـــــــــگ بود
غرق وحشـــت سوت و کور و تنگ بود

خســــــته بودم هیــچ کس یارم نشد
زان میـــــــان یــک تن خریــــدارم نشد

هرکه آمد پیش حرفـــــــی راند و رفت
سوره حمدی برایـــــــم خوانـد و رفــت

نه شفیـــقی نه رفیــــــقی نه کسی
ترس بود و وحــــشـــــــت و دلواپسی

آمدند از راه نــــــــــــــزدم دو ملــــــک
تیره شد در پیش چشــمانم فلـــــــک

یک ملک گفــــــتا بگو نام تو چیـــست
آن یکـی فریــــــاد زد رب تو کیـــــست

ای گنهــــــکار ســــــــیه دل بسـته پر
نام اربــــــابان خــــــــــــود یک یک ببـر

در میان عــــــمر خود کن جســــــتجو
کارهای نیــــــک و زشــــــــــتت را بگو

ما که ماموران حــــــق داوریـــــــــــــم
اینک تو را ســــــوی جهـــنم می بریم

دیگر آنجــــــا عذر خواهــــــــی دیر بود
دســـــت و پایم بســـــته در زنجیر بود

نا امــــــید از هر کجـــــــــــــــا و بیقرار
می کشــــــیدندم به خفت ســوی نار

ناگهان الطاف حـــــــــــق آغـــــاز شد
از جنان درهـــــــای رحمــــــت باز شد

مردی آمد از تــــــبار آســــــــــــــــمان
نور پیشانیش فــــــوق کهکـــــــــشان

چشمهایش زندگـــــــانی می ســرود
درد را از قلــــــــــب آدم مــــــی زدود

گیسوانش شط پر جـــــــوش و خروش
در رکـــــــابش قدسیان حلقـــه بگوش

صورتش خورشـــــــید بود و غــــرق نور
جام چشـــــــمانش پر از شرب طــهور

لب که نه ســـــــرچشــــمه آب حیات
بین دستـــــــش کائنـــــات و مُمکـنات

خاک پایش حســــرت عـــــــرش برین
طره یی از گیسویش حـــــــبل المتین

بر سرش دستار سبزی بســــــته بود
بر دلم مهرش عجب بنشــــــسته بود

در قــــــدوم آن نگار مه جبــــــــــــــین
از جلال حضـــــــرت عشــــــــق آفرین

دو ملک سر را به زیر انداختــــــنــــــد
بال خود را فـــــــرش راهـش ساختند

غرق حیـــــــرت داشـــــتند این زمزمه
آمده اینجــــــا حســـــــــــــین فاطمه

صاحـــــــب روز قیامــــــــــــــــت آمده
گویـــــــی بهر شــــــــــــــفاعت آمده

سوی من آمد مــــــــرا شرمنــده کرد
مهربانـــــــانه به رویم خنـــــــــده کرد

گفت آزادش کنیــــــد این بنــــــــده را
خانه آبادش کنید ایــــــن بنــــــــده را

اینکه اینجا این چنــــــــین تنها شــده
کام او با تربــــــــت من وا شـــــــــده

مادرش او را به عشـــــقم زاده است
گریه کرده بعد شـــــیرش داده است

بارهـا بر من محـــــبت کرده اســـــت
سینه اش را وقف هیئت کرده اسـت

اینکه می بینید در شور است و شین
داشته بر دشمن ما بغض و کـــــــین

دیگران غرق خوشـــــــــــی و هلهله
دیدم او را غرق شور و هــــــــــــروله

با ادب در مجلس ما می نشـــــست
او به عشق من سر خود را شکست

سینه چاک آل زهـرا بوده اســـــــــت
چـای ریز مجلــــــــــس ما بوده است

خویش را در سوز عشقـــــم آب کـرد
عکس من را بر دل خود قـــــاب کــرد

اسم من راز و نیــــــازش بوده اسـت
خاک من مهر نمـــــازش بوده اسـت

پرچم من را بدوشــــش مــی کشید
پا برهنه در عزایـــــــــــــم می دویــد

اقتدا بر خواهــــرم زینب نمــــــــــــود
گاه میشـــد صورتش بهــــــــرم کبود

بارها لعــــــــــــن امـــــیه کرده است
خویش را نــــــذر رقیـــــه کرده است

تا که دنـــــیا بـوده از مـــــــن دم زده
او غـذای روضــــــــه ام را هـــــم زده

اینکه در پیش شما گردیــــــــــده بد
جسم و جانش بوی روضه می دهـد

حرمت من را به دنیـا پاس داشــــت
ارتباطی تنگ با عبــــــــــاس داشـت

نذر عباســــــــــم به تـن کرده کفـن
روز تاســــــــــوعا شـده سقای مـن

گریه کـرده چـــــــــــون برای اکبــرم
با خــود او را نزد زهــــــــرا می بـرم

هرچه باشـد او برایم بنــــــده است
او بسوزد صاحبـش شرمنــده است

در قیامـت عطر و بویــش میدهـــــم
پیـش مردم آبــــرویـــــــــش میدهم

باز بــــالاتر به روز ســـــــــــــرنوشت
میشــود همســـــایه من در بهشت

آری آری هرکــه پا بســت من است
نامه ی اعــمال او دســت من است

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *